Na mostra quíxose evidenciar un elemento, isto é: o silencio; un silencio activo e ineludible no seu quefacer escultórico, que fai de interlocutor coa materia para, paradoxalmente, facela falar. Para chegar a iso o escultor exerce unha reiterada contemplación sobre a mesma materia, achegándose a ela, domándoa, atrapándoa entre as súas mans e mediante as súas ferramentas. A súa obra é un continuo, un conxunto intuitivo, natural e experiencial que foi alimentándose a través dese diálogo tan singular coa materia e os materiais cos que traballa e cuxa esencia acaba por transmitirse a todo o seu proceso creativo, que é certo que foi mutando na procura das formas máis adecuadas en cada momento e para cada material, pero que non cambiou en canto ao espírito que lle impulsa a construír, a abordar e a desenvolver as formas e a mirada escultórica, que se mantivo nun movemento firme e tenaz nestes máis de cincuenta anos de traballo.