Descripción de la Exposición
RUN OUT OF PAINT (ES)
La pintura es un territorio en constante redefinición, donde las tensiones entre superficie, perspectiva, ficción o gesto se entrecruzan en un mismo plano. En esta exposición titulada “run out of paint”, Ventura Pérez, Vitor Mejuto y Ruth Vidal despliegan distintas maneras de abordar lo pictórico, estableciendo un diálogo que oscila entre lo narrativo, lo matérico y lo estructural.
El encuentro evidencia y revela la elasticidad de la pintura contemporánea. Con Pérez (1992, Vigo), la imagen se convierte en un vehículo de relatos ficcionales; desde la mirada de Vidal (1998, Pontevedra), la materia pictórica se desvela y oculta en un juego de profundidad y superficie; y con la aportación de Mejuto (1969, Barcelona), la pintura se estructura en formas y colores que afirman su propia autonomía.
Juntos nos vislumbran que la pintura sigue expandiendo sus límites hacia nuevos horizontes.
TEXTO CURATORIAL (GAL)
Érase unha vez un lenzo xigante, máis grande que un océano, máis silencioso que a páxina dun libro que aínda ninguén lera. Quería ser todas as cousas do mundo, pero estaba baleiro. Ninguén o chegara a tocar nin percibir antes. Era un sismo, un futuro en suspenso, un latexo sen son. Entón chegaron tres artistas plásticos coas suas ferramentas máxicas e rumoreáronlle: "Non teñas medo, a pintura é elástica, é coma un chicle, é coma o vento. Estírase, rompese, transfórmase.”
Ventura foi o primeiro en achegarse. Mirou o lenzo e viu unha cidade durmida que respiraba amodiño. "Imos espertala", pensou, e con pinceladas suaves empezou a construír edificios que bailaban entre os soños. Gústalle pensar que os rañaceos de Nova York se namoran, que as xanelas son ollos e que en cada sombra hai unha historia. Da mesma maneira que outra artista que o pensou antes, cre na arquitectura sentimental, nos edificios que se poñen celosos e que as paredes das casas senten soidade. Tamén sabe que o tempo non destrúe a imaxe, converte unha cousa noutra, e por iso pinta cidades que non existen pero poderían existir, torres que teñen medo do futuro, estradas que se converten en ríos cando ninguén as mira.
Logo veu Ruth, cun bote de tinta que se inflaba e se encollía como unha nube en movemento. “Ás veces o importante non é o que ves, senón o que se esconde detrás", murmurou. Entón empezou a cubrir o lenzo con capas e máis capas, deixando apenas unha físgoa de luz. A pintura para ela é un enigma, un xogo entre o que se deixa ver e o que se oculta. Como outro artista que lle gusta, sabe que a cor é unha emoción e que a materia tamén ten voz e pode berrar. Entende que as cinzas da chimenea gardan secretos. "A pintura é como un bosque que se queima e volve a crecer”, pensa. "Sempre garda algo debaixo. Sempre queda unha orixe que non fomos capaces de ver". A súa tinta inchable expándese coma as branquias dun tiburón cando respira, coma se o lenzo tentase dicirlle algo que ela aínda está a descifrar.
Por último, Vítor achegouse ao lenzo cunha mirada afiada e prudente. "As formas son camiños que poden levarnos a algún lugar”, pensou, e comezou a debuxar liñas que ían e viñan, manchas que se convertían en dicionarios ilustrados e figuras xeométricas que parecían flotar como as medusas no mar. No seu mundo, as cores son compases e as sombras teñen ritmo. Como outros artistas que tiña estudado, xoga coas formas sinxelas, influíndo nelas matices e pensamentos. "A forma non é prisión que delimita, é un sendeiro" asente, porque sabe que unha liña nunca é só unha liña. Que un cadrado pode ser un fogar e unha opera ou un círculo unha semente e un espello. A súa pintura non conta historias, insinúaas a través da linguaxe. Vítor deixa que nos perdamos nela, seguindo a intuición e a mirada desafiante do quebracabezas que estamos a piques de completar.
O lenzo escoitaba e sentía como cada historia lle daba vida. Primeiro foi cidade, despois un misterio escondido e ao final un mapa de cores infinitas. "run out of paint", rumoreou o vento. A pintura gástase, pero nunca desaparece. Transfórmase, deslízase, escóndese e volve xurdir. E nesa obra de teatro, nese ir e vir, está a verdadeira aventura de pintar sobre un lenzo. Porque como dixo un artista alemán mol famoso: "A pintura non é só imaxe, é tempo acumulado”. E nesta exposición, cada obra é un recordatorio de que a imaxe non está morta, só cambia de pel.
Algunha vez pensaches en facer unha cirurxía estética?
A pintura si.
- Texto y comisariado x Manuel Tuset -
SOBRE LOS ARTISTAS (ES)
Ventura Pérez (1992, Vigo) trabaja con una figuración nostálgica, donde el pigmento es utilizado como un instrumento parar construír narrativas paralelas. En su caso la pintura no solo representa, sino que da vida a la imagen. Su trabajo evoca un universo ficcional en el que la arquitectura cobra vida, abordando la imagen como generadora de relatos a lo largo de la historia del arte. Dialoga con la poética visual de Urbano Lugrís e incide en la ironía siempre onírica de edificios como el rascacielos, tratado por Madelon Vriesendorp en “Flagrant Délit” mientras analiza como las arquitecturas adquieren significados y dimensiones propias a lo largo del tiempo. La superficie pictórica en la obra de Ventura es un campo de pruebas dónde lo imaginario se trastoca y se transforma real.
Ruth Vidal (1998, Pontevedra) aborda la construcción de la imagen a partir de la materialidad y la superposición. Si en Ventura la superficie es una ventana al mundo narrativo, en Vidal la pintura se repliega sobre sí misma, ocultando y revelando su propio proceso. Su uso de la tinta hinchable, trasladando técnicas del grabado al terreno de la pintura genera superficies vibrantes donde el monocromo adquiere una intimidad enigmática, en sintonía con la investigación sobre la pintura como objeto llevada a cabo por Angela de la Cruz en “Una pintura atrapada en su propio cuerpo (2015)”, además de incidir en la exploración del juego matérico-conceptual de artistas como Anselm Kiefer. Los trabajos en sí mismos nos guían a comprender la carga emocional implicada en su proceso, con decenas de capas cromáticas yuxtapuestas en cada una de las obras. En su particular reflexión sobre la evolución de la pintura abstracta del siglo XX, la artista navega por la abstracción lírica desde Mark Rothko hasta Josef Albers proponiéndonos una experiencia dónde la percepción del color se convierte en una cuestión sensorial y casi táctil.
En este diálogo, Vítor Mejuto (1969, Barcelona) introduce una síntesis geométrica con la que descompone la pintura en su esencia más estructural. Su obra, en la que el artista demuestra una investigación exigente a lo largo de los años entre la línea, la mancha y la forma establece entre ellas, un equilibrio cromático determinante. Comparte afinidades con la investigación formal de Ellsworth Kelly en la transcripción visual tan depurada que Mejuto realiza. Hablamos de geometría y abstracción sin ser esta en ningún caso unívoca ni rígida ya que el artista nos permite ver los propios bocetos. Existen en cada una de sus composiciones vibraciones que nos pueden remitir al suprematismo de Malevich, a la par que una sensibilidad que las acercan a la abstracción emocional y a la autonomía cromática de las formas, que podemos ver en artistas como Carmen Herrera.
Juntos, estos tres artistas en la nueva exposición “run out of paint” evidencian la vigencia de la pintura como un territorio de constante reinvención, donde la superficie no solo es un soporte, sino un espacio de significado en sí mismo.
MÁS INFORMACIÓN
info@manoloeirin.com
manoloeirin.com
@manoloeirin
Exposición. 10 mar de 2025 - 22 jun de 2025 / Museo Nacional del Prado / Madrid, España
Cambio de forma: Mito y metamorfosis en los dibujos romanos de José de Madrazo
Formación. 01 oct de 2024 - 04 abr de 2025 / PHotoEspaña / Madrid, España